Nie lubię zbyt dużo mówić o „metodach”, ponieważ sugeruje to, że pracuję tak samo ze wszystkimi, a tak nie jest. Każde wsparcie dostosowane jest do osobowości, problemu i Twoich możliwości.

Zdecydowałam się w mojej pracy na wybór podejścia integratywnego ponieważ łączy kilka modalności, które mają te same koncepcje człowieka, psychiki i dobrego samopoczucia i spełniają również moje osobiste wartości: humanizm, rozwój, elastyczność, słuchanie i relacje.

Kluczowe znaczenie w psychoterapii integratywnej ma koncepcja relacji interpersonalnej i kontaktowo-terapeutycznej; kwestionowanie, harmonizacja i zaangażowanie to metody psychoterapii opartej na relacjach i zorientowanej na kontakt.

Psychoterapia integratywna rozpatruje człowieka w sposób holistyczny, we wszystkich wymiarach: fizycznym, emocjonalnym, umysłowym, społecznym, energetycznym i duchowym.

Teoretyczne podstawy psychoterapii integratywnej obejmują pojęcia stanów ego, przeniesienia, systemu scenariuszy, a także znaczenia relacji międzyludzkich.

Termin integratywny rozumiany jest w dwóch wymiarach: pierwszy dotyczy integracji na poziomie teorii z włączeniem w spójną całość różnych metod, podejść czy nurtów psychoterapii.

Drugi dotyczy, na poziomie osobowości, integracji, której celem terapeutycznym jest umożliwienie osobie odtworzenia sensownego i spójnego doświadczenia swoich przeżyć w zakresie jego emocji, doznań, zachowań, sposobów myślenia, fantazji i stylów relacyjnych.

Celem tego drugiego wymiaru jest ponowne zjednoczenie, zebranie naszych rozproszonych, podzielonych części w spójną całość, która zmierza w kierunku Życia; znalezienie naszej zdolności do działania w służbie Życia, odnalezienie naszej prawdziwej Jaźni, naszej głębokiej natury i stopniowego rezygnowania z zachowań i przekonań, które utrzymują nas jedynie w trybie „przetrwania”.

Integracja osobowości oznacza nadanie sensu i spójności własnej historii, rozwijanie swojej autonomii i podchodzenie do relacji z większą elastycznością i płynnością.

  Jedną z głównych przesłanek psychoterapii integratywnej jest to, że kontakt jest najwcześniejszym motywującym doświadczeniem ludzkiego zachowania.

Kontakt jest jednocześnie wewnętrzny i zewnętrzny: obejmuje pełną świadomość doznań, uczuć, potrzeb, aktywności sensomotorycznej, myśli i wspomnień, które pojawiają się w nas oraz przejście w kierunku pełnej świadomości zdarzeń zewnętrznych, aby dostrzegać je takimi jakie są rejestrowane przez każde z naszych sensomotorycznych narządów. Dzięki pełnemu kontaktowi wewnętrznemu i zewnętrznemu doświadczenia są integrowane w sposób ciągły. Do tego stopnia, że ​​kiedy angażujemy się w pełny kontakt, potrzeby pojawią się, będą odczuwane i realizowane w odniesieniu do środowiska, w organicznie zdrowy sposób.

Kontakt dotyczy również jakości transakcji wymienianych między dwojgiem ludzi: pełnej świadomości własnej jaźni i drugiej osoby, otwarcia się na wrażliwe spotkanie z drugą osobą i budowania na kontakcie motywacji do nawiązywania i utrzymania zdrowych relacji.

Całkowite uzdrowienie naszych ran, naprawienie przeszłości to utopia, jednak możliwe jest włączenie naszych przeżyć do naszych dzisiejszych doświadczeń, aby stworzyć spójną całość, która ma dla nas sens i pozwoli nam na podchodzenie do naszych relacji w teraźniejszości ( z innymi i ze sobą) z większą elastycznością, płynnością i otwartością.